Adriette (48) uit Uden: 'Het gevoel dat onderweg iets kan gebeuren kan me totaal overnemen'
Een zwaar incident bij de politie zorgde voor heftige reacties. Het bezorgde Adriette uit Uden posttraumatische stress: "Er is ook altijd een andere kant van het verhaal."
“Voordat het gebeurde hield ik ontzettend van gezelligheid en stappen. Ik vond het heerlijk als iedere dag weer anders was. Daarom wilde ik ook heel graag bij de politie werken. Die adrenaline: fantastisch.
Maar ik was erg gevoelig en nam alles mee naar huis. Zo’n twintig jaar geleden raakte ik betrokken bij een groot incident. De media pikten het massaal op. Iedereen had zijn of haar mening klaar, zonder zich echt even te verdiepen.
Daarna ging het bergafwaarts. Heel lang wist ik niet wat er aan de hand was en bleef ik doorwerken. Maar in 2005 trok ik het niet meer en stopte ik bij de politie.
Sindsdien is iedere dag hetzelfde. Eerst dachten ze dat het om een hele zware burn-out ging. Veel later kregen we pas door dat ik leed aan PTSS.
Ik word altijd moe wakker, heb veel last van depressiviteit en durf weinig meer vanwege mijn angststoornissen. Normaal gesproken dwong mijn man mij nog wel eens om mee te gaan naar een feestje. Maar nu met corona durf ik helemaal niets meer.
Onlangs ontdekten artsen ook nog eens een (goedaardige) tumor in mijn hoofd. Binnenkort begint de bestraling. Die behandeling vind ik niet eens het grootste probleem. Het is vooral alles eromheen. Zo zie ik altijd enorm op tegen de autorit naar het ziekenhuis in Tilburg. Het gevoel dat er iets kan gebeuren onderweg kan me totaal overnemen.
Mijn boodschap aan de mensen is: ga er van uit dat er ook altijd een andere kant van het verhaal is wanneer je iets leest of hoort. Het is nooit zwart of wit. Juist in deze coronatijd moeten we wat aardiger voor elkaar zijn en niet te snel oordelen.
Voor mezelf hoop ik dat ik iets van dagbesteding krijg. Iets creatiefs dat ik thuis kan doen. Want thuis voel ik me veilig.” ~ Adriette uit Uden en #vanhier
Deel dit artikel:
