Desiree (41) uit Den Bosch: 'Voor sommigen kan dat schokkend zijn maar daar hou ik juist wel van'
Desiree (41) uit Den Bosch wist het al van jongs af aan: ze wil anderen helpen. Maar de zorg veranderde zo radicaal dat het steeds moeilijker werd om de hulp te bieden die zij voor ogen heeft. Daarom besloot ze het roer om te gooien.
“Bij de geboorte van mijn zusje, toen ik klein was, riep ik al: ‘ik help wel’. Later werd ik verpleegkundige. Ik wilde me dienstbaar opstellen voor de mens.
Maar de zorg is veranderd. Vroeger deed je de gordijnen open, wenste iemand goedemorgen en ging zitten voor een kop koffie. Na verloop van tijd moesten we scannen wanneer we aankwamen en weggingen. Het werd uurtje factuurtje.
Burn-out
Ik ga niet naar iemand om geld te verdienen maar om zorg te verlenen. Een bak koffie kan net zo belangrijk zijn als een douche. Dus ik raakte gefrustreerd. Op een gegeven moment belandde ik in een burn-out, onder andere door een situatie op het werk. Toen heb ik al m’n kaarten op tafel gegooid en besloten dat ik aan het roer wil staan. Privé heb ik altijd de touwtjes in handen, maar op het werk liet ik me ziek maken.
Zonder ervaring solliciteerde ik op een coördinerende functie en ging aan de slag met projecten waarbij ik een bijdrage kan leveren aan zorg en veiligheid. Daarmee zit ik op een plek vanwaar ik de zorg kan veranderen en hopelijk kan voorkomen dat zorgcollega’s ook in een burn-out belanden. Daarnaast werd ik actief in de Bossche politiek en belandde tot mijn verrassing op plek vier van de lijst van een landelijke politieke partij.
Veteranen
Via mijn werk en de politiek maak ik mij hard voor groepen die in een hoek gesodemieterd worden zonder dat iemand er verder nog naar omkijkt. Veteranen, mantelzorgers, Roma en Sinti, allemaal kunnen ze wel wat steun gebruiken. Ik zeg wel eens tegen mijn kinderen: als ik doodga wil ik herinnerd worden om wat ik voor anderen betekend heb. Niet alleen mijn naasten, ook mensen die ik niet ken.
In het glazen huis van de politiek ben ik wel een aparte verschijning met m’n kleding en tattoes. Het is niet het standaard mantelpakkie met de haren strak achterover. Voor sommigen kan dat schokkend zijn maar daar hou ik juist wel van. Ik ben wie ik ben en zal me op m’n eigen manier altijd in blijven zetten voor een ander.”
Wie zijn we? Wat drijft ons? Wat houdt ons bezig? Op zoek naar antwoorden gaat Dtv iedere week in gesprek met mensen uit onze regio en brengen we de verhalen #vanhier.
Deel dit artikel:
