Ingrid (56) uit Den Bosch: 'Door mijn ziekte ben ik helaas een paar goeie vriendschappen verloren'
Het lichaam van Ingrid werkte op een gegeven moment niet meer mee en het koste - tot haar verdriet - haar baan. Na jarenlang tobben werd voor haar wel eindelijk duidelijk wat er nou aan de hand was.
“Eind vorig jaar ben ik afgekeurd voor m’n werk. Dat was het - moeilijk te verwerken - eindresultaat van een jarenlang gevecht: de wil om door te gaan en de belemmeringen van mijn gezondheid. Ik viel teveel uit en kon niet meer werken. M’n gewrichten werkten niet meer mee.
Tot vijftien jaar geleden was ik heel sportief en had ik een druk sociaal leven, maar alles ging vanaf toen steeds moeilijker. ‘Het zal wel stress zijn’ en ‘het zit tussen je oren’, kreeg ik terug van verschillende doktoren. Lang bleef onduidelijk wat er aan de hand was, totdat ik op een dag niet meer van de bank kon opstaan. Ik was een grens overgegaan van wat m’n lijf kon hebben.
Verlamming
M’n onderlijf was volledig verlamd. Ik kwam in het ziekenhuis en belandde in een rolstoel. Eíndelijk bleek toen dat het niet psychisch maar lichamelijk was. Ik was niet gek. De onbekende ziekte heet fibromyalgie; dat wil zeggen dat ik ontstekingen heb in de weke delen van mijn gewrichten.
Gelukkig was de rolstoel tijdelijk. Maar werken achter een laptop ging niet meer. Ik bleef van alles proberen om te kunnen blijven werken, maar moest uiteindelijk toegeven dat het echt niet meer ging. Het was confronterend dat ik werd afgekeurd, maar zie nu zelf ook wel in dat het niet anders kon.
Vrienden verloren
Door mijn ziekte ben ik helaas een paar goeie vriendschappen verloren. Er was vaak onbegrip, onbekendheid bij mensen, bijvoorbeeld als ik op het laatste moment toch een afspraak moest afzeggen. Je ziet aan de buitenkant niets aan mij en dat maakt het soms lastig.
Gelukkig ben ik mijn optimisme niet verloren en heb ik er nu een soort van rust in gevonden. Ik heb geaccepteerd dat ik niet alles meer kan en toch een heel fijn leven kan hebben. En ik heb genoeg lieve mensen om me heen die er altijd voor me zijn. Daarnaast kan ik er gewoon 90 mee worden, dus daar ga ik voor.” ~Ingrid (56) uit Den Bosch en #vanhier
Deel dit artikel:
